Ik hoop dat je een fijne kerst hebt met degene die je liefhebt. Ik heb blijkbaar alleen tijd voor een echte brief als ik vakantie heb zoals nu. Het heeft te lang geduurd. Net zoals jij vind ik het belangrijk om met tijd en aandacht terug te schrijven en het kwam er maar niet van.
Jouw vorige brief raakte me. Ik moest ervan huilen. Al weet ik niet eens precies waarom. Misschien omdat ik bewondering heb voor het feit dat je voor de commitment koos boven het andere, en ik dat minder doe. Al lijkt het er wel op dat er dezelfde innerlijke tweestrijd aan ten grondslag ligt. Ik voelde vooral ook hoe verdomd lastig ik het vind.
Geen tijd... Een gek excuus in een tijd waarin je juist ook tijd zou kunnen hebben. Zeeën van tijd aangezien je toch geen kant op kan. Het gebrek aan tijd is een optelsom, van werk, thuis, nog meer thuis, nog meer werk, nog meer thuis, thuis waarin werk en privé door elkaar lopen dan ooit. WAT IK ECHT BUITENGEWOON SLECHT TREK.
Dat ik in een zoom meeting zit met directeuren en projectleiders en dat mijn man thuis voor de lunch even een boterham komt smeren
Als ik het over een gebrek aan tijd heb, dan heb ik het denk ik vooral over een gebrek aan mentale tijd. Tijd om met jezelf te zijn, zonder die ander. Dat ik in een zoom meeting zit met directeuren en projectleiders en dat mijn man voor de lunch even (zachtjes weliswaar), een boterham komt smeren. Het voelt alsof hij dan letterlijk mijn kantoor binnenstapt en ervaar dat als iets heel onprettigs.
Dat eindeloze gezoom, turend naar je scherm, naar voren gebogen, de teamvergaderingen waaruit alle ziel en zaligheid is verdwenen, dagen aaneengeregen met werk, thuis, werk, thuis en af en toe een verzetje in de vorm van WEER een stadswandeling, een glas wijn (of zes) bij een vriendin en soms een ietwat uit de hand gelopen avondje met de buren. Gelukkig gebeurt dat nog.
Weer nieuwe maatregelen, weer minder mogen, weer met minder mensen, weer meer thuis en het knelt, ik voel me bekneld. Ik voel het letterlijk in mijn middenrif, een lichte spanning, weer een test, weer dezelfde koppen, weer hetzelfde gesprek, weer Netflix, weer hetzelfde riedeltje.
#houvol #wedoenhetsamen #hetkomtmijnneusuit, maar dat mag je niet ventileren, want dan ben je een zeikerd of word je verweten dat de tweede harde lockdown aan mij en onszelf te wijten is. (Bij sommige dan hè, de rest valt best mee.)
Nou, als je me op tilt wil hebben, dan is dit echt een uitstekende manier
Gedoe in familie-appgroepen over hoe je de regels interpreteert en familieleden die je willen voorschrijven hoe je de verjaardag van je dochter moet vieren. Nou, als je me op tilt wil hebben, dan is dit echt een uitstekende manier. Elkaar de maat nemen, oordelen, veroordelen, lekker moralistisch vinden dat je het zelf heel goed doet, de ander dus niet en vervolgens je eigen frustratie op de ander afreageren.
Gisteren realiseerde ik me dat de spanning die me soms parten speelt te maken heeft met een structureel gebrek aan autonomie, en uiteraard zoals alles te herleiden is naar vroeger. Dat ik op zoek ga naar de grenzen waar het nog wel net mag, maakt mij nog geen corona ontkenner, dat ik kritisch ben op het beleid, maakt niet dat de verhalen uit de zorg mij niet raken. Ik heb geen schijt aan regels en gedraag me meestal vrij aardig en conform hoe ik me moet gedragen.
Ik zie in mijn werk en in de wereld steeds meer de effecten van het aanhoudende gebrek aan perspectief. Bij jongeren, bij mensen die al psychische klachten hadden, bij ondernemers die hun hoofd niet meer boven water kunnen houden, de 113 lijn die steeds meer wordt gebeld en bij gezinnen die het toch al zwaar hebben. Weer de scholen dicht, weer meer achterstand voor kinderen die toch al minder kansen hebben.
Dan denk ik, ik mag niet klagen. De hypotheek is betaald, we hebben een buffer, mijn vent die vanaf 1 januari een nieuwe opleiding begint en ik een nieuwe baan. Ik heb een ontzettend fijn netwerk en dus heel veel waar ik me echt gelukkig over voel en over ben. De kinderen hebben het buitengewoon goed, lekker spelen, eindeloos knuffelen, geen bijzonder grote achterstanden, vriendjes in de buurt, we redden het wel zonder restaurants, uitjes en musea. Niet zonder school! laat daar geen misverstand over bestaan. Thuiswerken en kinderen onderwijs geven, gaat niet samen. Al denkt Hugo de Jonge daar anders over.
Toch sluimert er iets, een onderstroom, het zeurt en het lijkt toch echt op een gevoel van ontevredenheid. Het is of corona de thema's in mijn leven uitvergroot en mijn zucht naar autonomie versterkt. Zelf willen kiezen en bepalen. Het 'zelf' wat klem zit en heel graag een omtrekkende beweging wil maken. Het eruit weg willen. Ik erger me vaker thuis, maar mijn man gedraagt zich echt niet anders dan eerst, dus het moet toch echt wel aan mezelf liggen. Maar nu de relatie tussen ons daar de hele dag ter evaluatie voor me ligt, vind ik daar best wat van.
Ik heb al geschreven over mijn wens tot meer vrijheid en avontuur, mezelf willen ontdekken, het juk van de afgelopen jaren willen afwerpen, mezelf willen herdefiniëren, oftewel mijn dikke vette midlifecrisis. Het is een onmogelijke combinatie. Corona en jezelf heroverwegen binnen de extreme beperkingen die we voor onze kiezen krijgen. De vrijheidsbeperkende maatregelen triggeren een gevoel van overgeleverd zijn aan anderen, geen invloed kunnen uitoefenen en niet zelf mogen bepalen. Iets niet goed doen.
We zijn mensen. We hebben allen onze eigen thema's die uitvergroot worden in tijden van corona
Ik zit niet te wachten op al die oordelen en snak naar compassie in de familie-appgroep en in het debat... Gewoon wat begrip over en weer. Niet meteen met een gestrekt been erin. Je gram halen, kijk mij hier eens heel erg gelijk hebben, mij braaf aan de regels houden en jij niet! Of andersom.
Kan ik die jongeren kwalijk nemen dat ze een feestje organiseren in het bos? Kan ik ondernemers kwalijk nemen dat ze vanalles proberen om open te blijven? Kan ik families met hun familiefeestjes, die vrienden met hun vriendenfeestjes, die na een glas of vier natuurlijk toch veel te dicht op elkaar zitten en waar de de meeste outbreaks zijn, kwalijk nemen dat ze dachten dat voor hen die vlieger niet opging?
We zijn mensen. We hebben allen onze eigen thema's die uitvergroot worden in tijden van corona. Als ik naar de toekomst kijk, dan hou ik mijn hart vast. Of het nou om het klimaat, BlackLivesMatter of om corona gaat, we lijken in deze nieuwe wereld met al haar uitdagingen helemaal nog niet in staat om hier met elkaar een fatsoenlijk gesprek te voeren. Een wereld waarin waarheid niet meer toebehoort aan de wetenschap, waarin iedereen zijn eigen waarheid in pacht heeft, is het knap lastig een vorm te vinden, waarin compassie, luisteren en een goed gesprek een grote rol speelt.
Ik ga ineens van mezelf naar de wereldproblematiek, merk ik... Haha. Afijn. Voor mij geldt dat ik mijn weg aan het zoeken ben en dat ik op dit moment meer niet weet dan wel. Ik probeer de ander niet zo snel te veroordelen. Dus ook die ander niet, die dat wel bij mij doet... Nog knap ingewikkeld...
Ik hou me voor nu maar even vast aan het feit dat deze fase maar gewoon iets is wat inherent is aan het leven. Het veertig zijn. Het 'is dit alles-gevoel'. Ik ploeter dus nog even voort en ben heel erg benieuwd hoe het met jou gaat.
Liefs, heel veel liefs,
Sasha
